Do ia dal vetë mbanë,
rrugës për në qendër
do vij vërdallë, do ulem,
Do gjej pijen e duhur.
Nuk dua asnjë kasketë
për të ecur në jetë,
Unë eci mbi gjemba,
falë krenarisë idiote.
Herë më ngren lart,
e herë më hedh poshtë,
Ti vetëm më huton,
si macja miun loz.
Herë më jep gaz,
herë më mban në gropë,
Tani ndiej se jam gjallë
Jam një stuhi ere.